Едно време имавме образование, сега имаме позајмени искуства, наставници со наведнат поглед, министерки со непромислени одлуки, паралелки со 20-тина деца за кои не можеме да испечатиме учебници.

Имаме се’ поубави училишта, а се’ помалку дечиња, најдобрите ни бегаат надвор затоа што не знаеме како да ги задржиме тука, образованието е сведено на бројки, статистика за нечиј успех. Оценката стана најважна, а не знаењето, TikTok и Instagram ни ги „грабнаа“ децата кои се затруја со политика, криминал, лажни „идоли“ и „инфлуенсери“.

Дојде некое чудно време кога е непристојно да си пристоен, кога тешко се крева глас против неправдата, глупоста, злото, кога законите важат за сите и сите се исти, ама ете некои се малку поисти од другите, кога поминуваме покрај сограѓанинот кој лежи на улица или на кејот, кога левата рака дава, а десната го слика „делото“ за на социјалните мрежи, кога живееме два животи, еден за пред другите, еден за нас…

Кога ќе биде подобро?

Кога ние ќе станеме подобри…

– Едно време учителите ги оценуваа учениците, сега учениците и родителите ги оценуваат учителите,
– Едно време знаевме илјадници одговори, сега не знаеме ни илјадници прашања,
– Едно време професорите беа почитувани и респектирани, сега се писари,
– Едно време се тресевме пред Хемичаркана и Грнчарова, сега се тресат професориве пред детето од некој политичар, директор или локален мафијаш,